Absztyfikant - kim jest? Definicja, cechy. Czy jesteś absztyfikantem?

W polskim języku nie brakuje wyrażeń, które budzą uśmiech, przywołują nostalgię lub po prostu intrygują swoim brzmieniem. Jednym z takich słów jest "absztyfikant" - archaiczny już, lecz wciąż obecny w naszej kulturze termin, który niegdyś miał bardzo konkretne znaczenie w życiu towarzyskim i miłosnym. Dziś używany rzadko, przeważnie ironicznie lub sentymentalnie, zasługuje jednak na przypomnienie. Dowiedz się więcej na temat absztyfikanta.

Kim jest absztyfikant? Definicja

Pojęcie to funkcjonowało szeroko w XIX i na początku XX wieku, zanim zostało wyparte przez bardziej neutralne określenia, takie jak chłopak czy partner. Obecnie słowo to może brzmieć nieco groteskowo lub zabawnie, ale jego znaczenie ukazuje ważny etap w rozwoju relacji międzyludzkich - okres, gdy proces zalotów był ściśle regulowany przez normy społeczne i rodzinne oczekiwania.

Jerzy Bralczyk uważa, że absztyfikant to słowo nacechowane stylistycznie, które określa mężczyznę zalecającego się do kobiety, ale z domieszką ironii lub dystansu.

Andrzej Bańkowski twierdzi, że absztyfikant to germanizm pochodzący z języka niemieckiego (Abstecher), który został zaadaptowany w polszczyźnie jako określenie dla adoratora.

Anna Dąbrowska zauważa, że termin absztyfikant funkcjonuje nie tylko jako nazwa osoby, ale również jako nośnik określonego modelu relacji społecznych, w których rola mężczyzny jako inicjatora starań o względy kobiety była wyraźnie określona i osadzona w kontekście norm patriarchalnych XIX wieku.

Absztyfikant - cechy charakterystyczne

Postać absztyfikanta, choć dziś już rzadko spotykana w czystej formie, stanowi bogaty przykład mężczyzny ukształtowanego przez tradycję, etykietę towarzyską i obyczajowość przeszłych epok. To nie tylko adorator, ale także nośnik pewnego sposobu bycia – subtelnego, zrównoważonego i często świadomie stylizowanego. Poniżej znajduje się zestaw charakterystycznych cech, które najczęściej przypisywano absztyfikantowi – zarówno w tekstach literackich, jak i w codziennym życiu.

Uprzejmość i dobre maniery
Absztyfikant wyróżnia się nienagannym zachowaniem w każdej sytuacji. Zawsze zwraca się do innych z szacunkiem, dba o formę wypowiedzi, ton głosu i sposób, w jaki prowadzi rozmowę. Jego obecność kojarzy się z łagodnością i dobrym wychowaniem.

Opanowanie emocjonalne
Nie ulega łatwo wzburzeniom ani nie reaguje impulsywnie. Potrafi panować nad sobą, nawet w sytuacjach napięcia czy niezręczności. Dzięki temu budzi zaufanie i daje innym poczucie bezpieczeństwa.

Dyskrecja
Nie zdradza tajemnic, nie komentuje cudzych spraw i unika obgadywania. Jest powiernikiem, który nie nadużywa zaufania. Jego dyskrecja sprawia, że ludzie chętnie dzielą się z nim osobistymi refleksjami.

Cierpliwość
Nie nalega, nie pospiesza, nie wymusza decyzji. Potrafi czekać i rozumie, że uczucia oraz relacje wymagają czasu. Jego cierpliwość wynika z wewnętrznego przekonania, że dobre rzeczy potrzebują przestrzeni, by się rozwinąć.

Romantyczna natura
Absztyfikant ma w sobie potrzebę wyrażania uczuć w sposób wyjątkowy. Pisze listy, przygotowuje drobne niespodzianki, zwraca uwagę na detale, które dla innych mogłyby pozostać niezauważone.

Uważność na potrzeby drugiej osoby
Zauważa emocje i drobne zmiany w nastroju. Reaguje na nie nie poprzez słowa, lecz przez subtelne gesty. Jest osobą, która potrafi dostosować się do sytuacji, nie rezygnując przy tym z własnej tożsamości.

Galanteria
To jedna z najbardziej rozpoznawalnych cech absztyfikanta. Dba o elegancję nie tylko w stroju, ale i w zachowaniu. Ustępuje miejsca, podaje płaszcz, przepuszcza w drzwiach – nie z obowiązku, lecz z naturalnego odruchu.

Umiejętność prowadzenia rozmowy
Nie dominuje, nie przerywa, nie narzuca tematu. Zna wartość dobrze poprowadzonego dialogu. Potrafi rozmawiać zarówno o codziennych sprawach, jak i o sprawach głębszych, zawsze z szacunkiem dla rozmówcy.

Powściągliwość
Nie obnosi się ze swoimi uczuciami. Woli mówić czynami niż słowami. Jego postawa nacechowana jest powagą i rozwagą, co daje wrażenie stabilności i konsekwencji.

Dążenie do harmonii
Nie szuka konfliktu. Stara się łagodzić spory i mediować, nie tracąc przy tym godności. W jego obecności łatwiej o kompromis i konstruktywny dialog.

Szacunek wobec tradycji
Nie buntuje się dla samego buntu. Ceni sobie wartości przekazywane z pokolenia na pokolenie – zarówno te związane z rodziną, jak i z formami okazywania uczuć. Dla niego przeszłość to nie ciężar, lecz źródło inspiracji.

Spójność w działaniu
Jego słowa są zgodne z czynami. Nie obiecuje, jeśli nie jest pewny, że może dotrzymać danego słowa. Taka konsekwencja buduje jego wiarygodność i czyni z niego osobę, na której można polegać.

Skromność
Nie potrzebuje poklasku. Działa po cichu, bez potrzeby udowadniania swojej wartości. Wierzy, że to, co istotne, nie wymaga rozgłosu.

Troskliwość
Dba o samopoczucie drugiej osoby z naturalną delikatnością. Zamiast wielkich słów, wybiera obecność, wsparcie i konkretne czyny. Troska ta nie ma charakteru opiekuńczego, lecz partnerski.

Estetyczne wyczucie
Nie tylko sposób bycia, ale również wygląd zewnętrzny ma dla niego znaczenie. Dba o schludność, umiar i elegancję, tworząc spójny obraz człowieka, który zwraca uwagę na to, jak się prezentuje – nie z próżności, lecz z szacunku do otoczenia.

Absztyfikant w pracy

Choć "absztyfikant" to pojęcie mocno zakorzenione w kontekście relacji uczuciowych, jego cechy charakterystyczne mogą mieć swoje odbicie również w środowisku zawodowym. Osoba reprezentująca ten typ zachowania w pracy zazwyczaj wyróżnia się nienagannymi manierami, uprzejmością i wyczuciem w kontaktach interpersonalnych. Umie słuchać, z łatwością nawiązuje relacje z kolegami i przełożonymi, często postrzegana jest jako lojalna, oddana obowiązkom i pełna dobrej woli.

Absztyfikant potrafi stworzyć wokół siebie atmosferę uprzejmości i wzajemnego szacunku. Nie dominuje w rozmowach, ale aktywnie uczestniczy w dyskusjach, zadaje trafne pytania i potrafi zareagować z taktem nawet w napiętych sytuacjach. Tego typu osoba ceni sobie harmonię i jest skłonna do kompromisu, co sprzyja pracy zespołowej.

Zdarza się jednak, że jego styl bycia w środowisku pracy może być odczytany jako brak asertywności. Unika konfrontacji, niechętnie podejmuje ryzyko i często zgadza się z dominującym głosem w zespole, nawet jeśli wewnętrznie myśli inaczej. Może mieć trudności z podejmowaniem trudnych decyzji lub bronieniem swojego stanowiska, szczególnie w sytuacjach wymagających szybkiego działania i jednoznacznej reakcji.

Osoby o takim usposobieniu często nie narzucają się ze swoimi pomysłami, co w pewnych kulturach organizacyjnych może być uznane za przejaw braku inicjatywy. Jednocześnie ich zaangażowanie, dokładność i wysoka kultura osobista sprawiają, że są cenione w zawodach wymagających empatii, dyplomacji i lojalności.

Absztyfikant w związku

W relacjach romantycznych absztyfikant jawi się jako partner o wielkiej wrażliwości i troskliwości. Jego podejście do drugiej osoby opiera się na delikatności i zaangażowaniu. Potrafi zadbać o szczegóły, które dla wielu pozostają niezauważalne - drobne gesty, słowa wsparcia, rytuały codziennej bliskości. Dla niego relacja to nie tylko wymiana emocji, ale również odpowiedzialność i troska o komfort partnerki.

Zna wagę uprzejmości i umie stworzyć przestrzeń bezpieczeństwa emocjonalnego. Nie boi się mówić o uczuciach, jasno komunikuje swoje zamiary i z szacunkiem traktuje potrzeby drugiej osoby. W sytuacjach konfliktowych zazwyczaj dąży do porozumienia, wykazując cierpliwość i zdolność do kompromisu. Nie dominuje, lecz wspiera.

Jednak jego zachowanie może czasem przybrać formę nadopiekuńczości. Zamiast dawać przestrzeń, nieświadomie ją zawęża, próbując zbyt intensywnie zatroszczyć się o partnerkę. Troska, która w umiarze buduje zaufanie, w nadmiarze może przytłaczać i prowadzić do poczucia braku swobody.

Innym potencjalnym problemem jest przedłużający się etap "zalotów" - absztyfikant potrafi przez długi czas trwać w relacji o niezdefiniowanym statusie, nie podejmując jednoznacznych decyzji o jej przyszłości. Choć wynika to z jego ostrożności i pragnienia, by wszystko było "we właściwym momencie", może być frustrujące dla partnerki, która oczekuje większej jasności.

Absztyfikant w rodzinie

W kontaktach rodzinnych absztyfikant potrafi zyskać ogromną sympatię, szczególnie wśród starszego pokolenia. Jego uprzejmość, nienaganne maniery i troska o dobre wrażenie czynią go idealnym gościem przy stole oraz rozmówcą w sytuacjach świątecznych, spotkaniach rodzinnych czy uroczystościach. Potrafi odnaleźć się zarówno w rozmowach o pogodzie, jak i w bardziej osobistych tematach, zachowując takt i wyczucie.

Jest osobą, która nie prowokuje konfliktów, dąży do łagodzenia napięć i okazuje zainteresowanie życiem innych. Często jest chwalony za "dobrze ułożone" zachowanie i umiejętność zjednywania sobie przychylności. Dla rodziców wybranki może stanowić idealne wcielenie zięcia - kulturalny, odpowiedzialny, z szacunkiem odnoszący się do wartości rodzinnych.

Jednak nie każda rodzina reaguje na jego sposób bycia entuzjastycznie. Osoby o bardziej bezpośrednim usposobieniu mogą odczuwać jego zachowanie jako nienaturalne lub przesadne. W sytuacjach, gdy rodzina preferuje relacje oparte na szczerości, spontaniczności i prostocie, absztyfikant może wydawać się zbyt wyreżyserowany lub "grający rolę".

W rodzinach nowoczesnych, które kładą nacisk na partnerskość, równość i niezależność, jego styl bycia może budzić podejrzenie o przynależność do przestarzałych modeli relacyjnych. Postrzegany jako ktoś, kto idealizuje przeszłość i nie zawsze rozumie dzisiejsze potrzeby ról społecznych i emocjonalnych, może mieć trudność z dopasowaniem się do otoczenia, które nie oczekuje galanterii, lecz autentyczności.

Mimo tych zastrzeżeń, obecność absztyfikanta w rodzinie często łagodzi napięcia, wnosi spokój i dbałość o atmosferę. Jego zdolność do przewidywania sytuacji, unikania drażliwych tematów i uprzedzania potrzeb innych sprawia, że dla wielu pozostaje osobą, z którą chce się przebywać - choć nie zawsze w pełni się ją rozumie.

Absztyfikant - synonimy i regionalne warianty pojęcia

Polszczyzna, jak każdy żywy język, przez wieki wykształciła wiele określeń na osoby pełniące podobną rolę społeczną, jaką wyraża słowo "absztyfikant". Ich mnogość świadczy nie tylko o językowej kreatywności, ale również o kulturowym znaczeniu procesu zalotów, który w różnych środowiskach i okresach historycznych przyjmował odmienne formy i miał różne nacechowanie emocjonalne.

Zalotnik
Jednym z najczęściej spotykanych zamienników absztyfikanta jest zalotnik. To określenie pojawia się zarówno w tekstach literackich, jak i w języku potocznym, odwołując się do mężczyzny starającego się o względy kobiety. Nie niesie ono silnego nacechowania emocjonalnego - ani żartobliwego, ani szczególnie formalnego - i może być stosowane zarówno w kontekście poważnych starań małżeńskich, jak i bardziej swobodnych zalotów.

Adorator
Adorator z kolei wskazuje na osobę obdarzającą kobietę szczególną uwagą i uczuciami, nierzadko z przesadną grzecznością. Termin ten był szczególnie popularny w literaturze pozytywistycznej i modernistycznej, gdzie adoratorzy - często młodzi, kulturalni mężczyźni - pojawiali się w roli romantycznych konkurentów. Współcześnie słowo to brzmi nieco archaicznie, lecz nadal bywa używane z lekkim przymrużeniem oka.

Galant i kawaler
Galant to określenie pochodzące z języka francuskiego, które do polszczyzny przeniknęło w XVIII wieku. Kojarzone było z dżentelmenem, który nie tylko zabiegał o względy damy, ale też dbał o swój wygląd, manierę bycia i obycie towarzyskie. Kawaler natomiast, choć pierwotnie oznaczał po prostu mężczyznę nieżonatego, w pewnych kontekstach nabierał znaczenia zalotnika. "Przyszedł kawaler do panny" - to wyrażenie, które w polskiej kulturze ludowej było równoznaczne z rozpoczęciem zalotów.

Regionalizmy i odmiany potoczne
W różnych częściach Polski funkcjonowały również formy bardziej lokalne. Na wschodzie, zwłaszcza na terenach dawnej Galicji, używano określenia "galanciak", które wywodziło się od wspomnianego wcześniej "galanta", ale było bardziej potoczne i nacechowane regionalnie. W gwarze śląskiej można było spotkać określenia związane z niemieckimi zapożyczeniami, które trafiały do języka codziennego przez kontakty handlowe i rodzinne.

W środowiskach miejskich, zwłaszcza w dwudziestoleciu międzywojennym, funkcjonowały także formy nacechowane żartobliwie lub ironicznie, takie jak "amanciak" czy "fircyk". Amanciak był określeniem mężczyzny zbyt przesadnie dbającego o wygląd, często uznawanego za pustego lowelasa. Fircyk natomiast - słowo dziś niemal zapomniane - oznaczało mężczyznę modnisia, który strojem i manierami próbował zdobyć względy kobiet, choć jego uczucia nierzadko uznawano za powierzchowne.

Zalety bycia absztyfikantem

Wbrew temu, co może sugerować archaiczne brzmienie tego słowa, absztyfikant w swoim klasycznym wydaniu był postacią nacechowaną pozytywnie. To mężczyzna, który nie tylko zabiegał o względy kobiety, ale robił to z poszanowaniem zasad, uczuć i konwenansów. Współczesna interpretacja tego wzorca może być zadziwiająco aktualna i potrzebna. Poniżej przedstawiam szerokie spektrum zalet, które tradycyjny absztyfikant uosabiał, a które wciąż mogą mieć wartość w codziennym życiu i relacjach.

Takt i wyczucie sytuacji
Absztyfikant wiedział, kiedy należy mówić, a kiedy słuchać. Umiał ocenić nastrój rozmówczyni, nie narzucał się i nie forsował swojego zdania, okazując szacunek zarówno dla słów, jak i milczenia.

Galanteria i kultura osobista
Odznaczał się dobrymi manierami, odpowiednim strojem i zachowaniem zgodnym z zasadami savoir-vivre’u. Potrafił otworzyć drzwi, pomóc założyć płaszcz czy podać ramię - nie z wyrachowania, lecz z wewnętrznego poczucia elegancji i szacunku.

Umiejętność wyrażania uczuć bez nachalności
Nie używał wielkich słów na pokaz. Zamiast tego kierował się dyskrecją i subtelnością. Potrafił dać do zrozumienia, że mu zależy, nie wywierając presji i nie przekraczając granic.

Empatia i emocjonalna uważność
Zwracał uwagę na emocje innych i starał się je zrozumieć. W relacjach nie był impulsywny ani chłodny - potrafił współodczuwać, wspierać i być obecnym w trudnych chwilach.

Cierpliwość w budowaniu relacji
Nie należał do ludzi, którzy oczekują natychmiastowych rezultatów. Znał wartość czasu potrzebnego do zbudowania zaufania i uczucia. Nie spieszył się z deklaracjami, cenił naturalny rozwój więzi.

Szacunek wobec rodziny partnerki
Absztyfikant nie traktował relacji jedynie jako sprawy między dwojgiem ludzi. Był świadomy, że relacje rodzinne są istotnym elementem życia. Starał się zyskać sympatię i akceptację otoczenia, ale bez natrętności.

Dbałość o słowo i język
Potrafił mówić z elegancją, unikając trywialności i pustych komplementów. Jego wypowiedzi cechowała poprawność, ale także ciepło i osobiste zaangażowanie. W rozmowie nie dominował, lecz prowadził ją jak grę równych sobie partnerów.

Spokój i opanowanie w sytuacjach konfliktowych
Nie był typem awanturnika. W sytuacjach nieporozumień czy napięcia wykazywał się spokojem i opanowaniem, szukając rozwiązania, a nie wygranej. Jego siłą była umiejętność łagodzenia emocji.

Rzetelność i konsekwencja
Jeśli już podejmował starania o względy kobiety, nie robił tego dla zabawy. Był osobą słowną, przewidywalną, gotową wziąć odpowiedzialność za swoje uczucia i decyzje.

Zdolność do wyróżniania się z tłumu
Styl bycia absztyfikanta czynił go postacią zauważalną. Wyróżniał się pozytywnie - nie ekstrawagancją, lecz ogładą, spokojem, elegancją i kulturą bycia. W dobie szybkich znajomości i impulsywnych relacji, jego postawa wydaje się nie tylko unikalna, ale i inspirująca.

Otwartość na potrzeby partnerki
Potrafił zadać pytanie nie po to, by je zbyć, lecz żeby naprawdę usłyszeć odpowiedź. Był wrażliwy na nastroje, dostosowywał zachowanie do oczekiwań drugiej osoby, nie próbując jej zmieniać, lecz rozumieć.

Romantyzm bez patosu
Nie potrzebował wielkich deklaracji ani teatralnych gestów. Potrafił być romantyczny w najprostszych sprawach - spojrzeniu, liście, wspólnym spacerze. Właśnie ta powściągliwość budowała jego autentyczność.

Stabilność emocjonalna
Nie był impulsywny, nie działał pod wpływem chwilowych uniesień. Jego zaangażowanie było głębokie, przemyślane i długofalowe. Dzięki temu budził zaufanie i dawał poczucie bezpieczeństwa.

Wierność wartościom
Nie był osobą podatną na chwilowe mody czy emocjonalne kaprysy. Jego zachowanie wynikało z wewnętrznych zasad i przekonań, a nie z chęci zrobienia dobrego wrażenia.

Dojrzałość w relacjach
Bycie absztyfikantem oznaczało dojrzałość - rozumienie potrzeb drugiej osoby, odpowiedzialność za własne decyzje, zdolność do kompromisu i dialogu. To nie był chłopiec szukający przygody, lecz mężczyzna gotowy na poważne zaangażowanie.

Te cechy tworzą obraz mężczyzny, który potrafił połączyć szlachetność z uczuciowością, a elegancję z empatią. Wbrew pozorom, idea absztyfikanta nie należy wyłącznie do przeszłości - może stanowić wzór również dziś, jako przeciwieństwo pośpiechu, powierzchowności i emocjonalnej niestałości.

Wady absztyfikanta

Chociaż obraz absztyfikanta nierzadko kojarzy się z elegancją, szlachetnością i uczuciową dojrzałością, nie sposób nie dostrzec również jego mniej pożądanych cech. W niektórych kontekstach społecznych i emocjonalnych ten typ mężczyzny budził irytację, podejrzenia o fałsz lub zwyczajnie znudzenie. Romantyczna postawa, jeśli przesadzona, potrafiła przekształcić się w pozę, a uprzejmość - w nieznośne mizdrzenie się. Poniżej znajduje się przegląd wad, które niekiedy przypisywano absztyfikantom, zarówno w literaturze, jak i w życiu codziennym.

Teatralność i przesadna ekspresja
Absztyfikant bywał aktorem we własnej historii miłosnej. Zamiast autentycznych emocji, oferował wyreżyserowane gesty, sztucznie brzmiące komplementy i zachowania dopasowane do schematu romantycznego bohatera. Taka teatralność mogła działać odstraszająco, szczególnie gdy stawała się przewidywalna lub nieadekwatna do sytuacji.

Powierzchowność relacji
Choć z pozoru zaangażowany, absztyfikant mógł bardziej troszczyć się o własną rolę niż o potrzeby drugiej osoby. Jego uczucia bywały powierzchowne, skupione na zdobywaniu aprobaty, a nie na budowaniu trwałego i głębokiego związku. Taka postawa prowadziła często do rozczarowania i poczucia pustki emocjonalnej.

Usłużność granicząca z utratą tożsamości
W swoich staraniach potrafił być tak uległy, że zatracał własne zdanie. Dostosowywał się do oczekiwań kobiety lub jej otoczenia do tego stopnia, że stawał się bezbarwny i przewidywalny. Brak wyraźnej osobowości nie tylko osłabiał jego atrakcyjność, ale także budził wątpliwości co do jego szczerości i siły charakteru.

Brak zdecydowania i opieszałość
Zdarzało się, że absztyfikant nie potrafił przejść od zalotów do konkretnych działań. Przeciągał okres adoracji, nie podejmując żadnych wiążących decyzji. Dla kobiety oraz jej otoczenia taka niepewność bywała frustrująca i mogła prowadzić do rezygnacji z relacji postrzeganej jako bezperspektywiczna.

Egocentryzm pod płaszczykiem uprzejmości
Choć wydawał się skupiony na partnerce, w rzeczywistości bywał zapatrzony w siebie. Jego zachowania często miały na celu autoprezentację, a nie prawdziwe zainteresowanie drugą osobą. Galanteria stawała się wówczas formą autopromocji, nie zaś wyrazem empatii.

Tendencja do moralizowania
Absztyfikant bywał także nosicielem konserwatywnych poglądów na temat ról płciowych i powinności kobiety. Ukryta za elegancją postawa protekcjonalna mogła rodzić napięcia i niezrozumienie, szczególnie w relacjach z partnerkami o nowoczesnym podejściu do życia.

Brak elastyczności w relacji
Jego działania często opierały się na utartych schematach, co czyniło go mało otwartym na spontaniczność i nowe formy okazywania uczuć. Był przywiązany do form i rytuałów, które nie zawsze odpowiadały zmieniającym się potrzebom emocjonalnym drugiej osoby.

Nadmierna obecność w życiu partnerki
Zaloty absztyfikanta mogły przybrać postać uporczywego, wręcz natrętnego zainteresowania. Obecność na każdym kroku, nieustanne telefony, listy czy wizyty u rodziny - wszystko to mogło sprawiać wrażenie inwazyjnego zachowania, odbierającego kobiecie przestrzeń i swobodę.

Brak poczucia humoru i dystansu do siebie
Zbyt poważne traktowanie własnej roli często pozbawiało go lekkości. Nie umiał żartować z samego siebie, co w dłuższej perspektywie czyniło relację jednostronną i nadmiernie patetyczną. Brak autoironii pogłębiał wrażenie sztuczności.

Nieumiejętność radzenia sobie z odrzuceniem
Kiedy uczucie nie było odwzajemnione, absztyfikant mógł reagować przesadnie - popadać w melancholię, dramatyzować lub narzucać się, nie akceptując decyzji drugiej strony. Jego trudność w przyjęciu odmowy bywała nie tylko męcząca, ale i niebezpieczna dla równowagi emocjonalnej obojga.

Zależność od opinii otoczenia
Absztyfikant często kierował się tym, jak jego działania będą postrzegane przez rodzinę kobiety czy środowisko towarzyskie. Zamiast autentycznego działania z serca, kalkulował, co wypada, a co nie. Taka postawa prowadziła do braku spontaniczności i ograniczała szczerość relacji.

Wszystkie te wady nie muszą oznaczać, że absztyfikant był z gruntu osobą negatywną. Raczej pokazują, że nawet najbardziej elegancka forma wyrażania uczuć może stracić swoją wartość, jeśli nie jest zakorzeniona w autentyczności, dojrzałości i umiejętności dostosowania się do zmieniających się realiów społecznych.

Czy jesteś absztyfikantem? - Test

Odpowiedz "tak" lub "nie" na poniższe pytania i sprawdź, czy nosisz w sobie cechy absztyfikanta.

• Czy lubisz sprawiać przyjemność drugiej osobie, nie oczekując niczego w zamian?
• Czy starasz się zaimponować rodzinie osoby, która Ci się podoba?
• Czy potrafisz prowadzić rozmowy z szacunkiem i elegancją?
• Czy często planujesz romantyczne niespodzianki?
• Czy uważasz, że tradycyjna forma zalotów ma nadal sens?
• Czy unikasz wulgarności i przesadnego luzu w relacjach?
• Czy ważne jest dla Ciebie, by poznać rodzinę partnerki lub partnera?
• Czy boisz się zrobić pierwszy krok w relacji?
• Czy często słyszysz, że jesteś zbyt uprzejmy lub "zbyt miły"?
• Czy jesteś cierpliwy w budowaniu relacji i nie naciskasz na szybkie decyzje?

Większość odpowiedzi "tak" może sugerować, że masz cechy typowego absztyfikanta - zarówno te pozytywne, jak i te, które mogą być dziś odbierane różnie w zależności od kontekstu.

Choć współczesne społeczeństwo rzadko używa słowa absztyfikant, to jednak idea, którą ono niesie, wciąż może mieć sens. W świecie coraz bardziej bezpośrednich relacji, szybkich randek i komunikacji przez aplikacje, powrót do pewnej elegancji, delikatności i uważności może być czymś, co budzi sentyment i... działa. Może warto więc raz na jakiś czas przypomnieć sobie o absztyfikancie - niekoniecznie jako o figurze z przeszłości, lecz jako o postawie, którą warto pielęgnować w nowoczesnych relacjach.